ما سالها مجاور میخانه بوده ایم

روز و شبان بخاک درش جبهه سوده ایم

بارخش، صبر وادی لاراسپرده ایم

اندر فضای منزل الا غنوده ایم

پا از گلیم کثرت عالم کشیده ایم

خود تکیه ما ببالش وحدت نموده ایم

با صیقل ریاضت از آیینه ی ضمیر

گرد خودی و زنگ دوئی رازدوده ایم

زاهد برو که نغمه ی منصوری از ازل

ما بر فراز دار فنا خوش سروده ایم

بهر قبول خاطر خاصان بزم دوست

کاهیده ایم از تن و بر جان فزوده ایم

نادیده های چند ز دلدار دیده ایم

نشنیده های چند ز جانان شنوده ایم

تا رخت جان بسایۀ سروی کشیده ایم

صد جوی خون زدیده بدامن گشوده ایم

گوی سعادت از سر میدان معرفت

وحدت به صولجان ریاضت ربوده ایم